Η παρακάτω στιχομυθία βρίσκει τις ρίζες της σε γνωστό ρεμπετικόν άσμα του 1937...
Ο γράφων αφού περιμάζεψε τα κομμάτια του (καθώς ήτο υπο την επήρεια..) και το θάρρος του, πήρε την πρωτοβουλία να αλλάξει λιγουλάκι τους στίχους της κομματάρας και το αφιερώνει στον Λώα και την Γόνη, οι οποίοι αποτέλεσαν άλλωστε και την πηγή έμπνευσης των παρακάτω στίχων...
"Τ’ αλκοολ δε με μεθάει όσο και να πιώ
ποτα να πίνω κι είμαι εντάξει όπου κι αν βρεθώ
το πρωί σαν κολατσίσω δημητριακά
ριχνω μεσα λιγο
ουισκι, καπως τακτικα
Δεκα μπυρες μες το βράδυ πρέπει για να πιώ
να 'ρθω να σου πω γκρινιάρα πόσο σ' αγαπώ
Δεν ειν' πολύ, όχι δεν ειν' πολύ
ολο πινω και γουσταρω, γινομαι καυλί
Τα κορόιδα που δεν ξέρουν να γλεντήσουνε
κάθονται κολλαν
χαρτακια να πατησουνε
Και ο Γιαννης και
ο Μητσος, με πειράζουνε
μπεκρο ο ένας, ποτη ο άλλος με φωνάζουνε
Μα εμε μ αρεσει η σουρα κούκλα μου χρυσή
δεν με νοιάζει και να σκάσω από το πιοτι
Δεν ειν' πολύ, όχι δεν ειν' πολύ
ολο πινω και γουσταρω, γινομαι καυλί"
No comments:
Post a Comment